Hoe gaat het met…Tim Scheers?

Vandaag publiceren we het volgende interview in onze rubriek “Hoe gaat het met…?”. Ditmaal komt ex-Racing-speler Tim Scheers aan het woord.

Tim speelde 10 seizoenen voor onze club, van 1999 tot 2009.

Nadien trok hij naar KSV Temse en sloot Tim zijn actieve spelerscarrière af bij SK Londerzeel, waar hij ook trainer werd. In maart 2018 werd hij daar na tegenvallende resultaten ontslagen.

Tim, je speelde 10 jaar voor onze club, wat een lange periode is.
Voel je je daardoor ook extra verbonden met Racing?

“Ik speelde 2 jaar in de jeugd. In mijn eerste jaar in de jeugd bracht wijlen Omer Christiaens – een fantastische mens – me dikwijls van Kapelle-op-den-Bos naar de club. Hij zei me: ‘Timmeke, geloof mij, gij gaat hier nog heel lang spelen en niet te lang in de jeugd’. Ik lachte dat toen wat weg, ik hoopte om ooit in het eerste elftal van Delta Londerzeel – waar ik begon – te geraken, maar 1 jaar later werd het werkelijkheid! Plots ‘ontplofte’ ik en kwam als 17-jarige in het eerste elftal en zou er 10 jaar blijven, van ‘de Georgiërs tot de Mexicanen’.”

“Mijn manier van spelen en karakter was gemaakt voor Racing én Racing was gemaakt voor mij. Ik kreeg enkele malen de kans om een stapje hoger te proberen, maar dat zou steeds een risico ingehouden hebben. Ik was niet de meest technisch vaardige speler maar als ik vol vertrouwen zat kon ik aardig presteren, op mijn manier en mijn manier van spelen paste gewoon bij deze club. Ik werd ‘positief gek’ toen de supporters mij aanmoedigden net voor de wedstrijd en op die manier werd ik ook tot in de toppen van mijn tenen gemotiveerd om op het veld alles uit mijn lichaam te halen om een wedstrijd te winnen.”

Wat is je nog bijgebleven van die tijd?

“Er zijn heel veel mooie momenten geweest, maar soms zijn het de kleine dingen die nog het meeste blijven hangen. Elke keer als we na de opwarming op het achterste veld doorheen het ‘straatje’ naar de tribune en bijgevolg kleedkamers stapten en de supporters ons toejuichten net voor de wedstrijd, dan was dat voor mij dé adrenaline-boost. Het was een zalig gevoel om zo op het veld te stappen en alles te geven. Dat is iets dat ik nadien nooit meer heb meegemaakt.”

Wat is voor jou het absolute hoogtepunt van je verblijf bij Racing?

“De derby’s en de bekercampagne waar we tot in de kwartfinale geraakten, waren sportieve hoogtepunten. Maar ook het samenzijn met de ploegmaats en de supporters bij de Cisse en Pascale of bij de Marvin met de ‘Kapelse Racingvrienden’, de warme thee die Louis en Albert ons steeds aanboden na de training in de koudere maanden, de babbels doorheen de jaren met boegbeeld Marc Ghys of de revalidaties bij kine Herwig Vergucht, die mij steeds sterker deed terugkeren na een blessure waren voor mij eigenlijk nog de meest bijblijvende hoogtepunten.”

Heb je nog contact met je ploegmaats van indertijd?

“Niet echt heel veel, maar als ik iemand tegenkom van uit mijn Racing-periode is de begroeting altijd van harte. Slachske, Hermans en Vergeylen loop ik nog het meest tegen het lijf. Ben Boogaerts, die enorm getalenteerd was maar jammer genoeg vrij snel een dubbele beenbreuk opliep in zijn carrière zie ik het meest. Hij woont bij mij in de buurt en af en toe gaan we met de jeugdvrienden nog eens een pintje drinken. Rogerio De Oliveira speelt samen met mij bij de Vets van SK Londerzeel!”

Hoe is je verdere voetbalcarrière verlopen?

“Als de Mexicanen er niet waren geweest was de kans niet onbestaande dat ik op Racing zou geëindigd zijn. Ik had nadien nog 2 mooie jaren bij Temse, waar ik nog met veel kwaliteitsvolle spelers heb mogen spelen en vooral nog enkele mooie jaren bij SK Londerzeel. Waar ik het geluk heb gehad om met Tom Caluwé te hebben mogen samenspelen. Over voetballers van een andere planeet gesproken, hij was er zo één! We werden kampioen en als de club toen de licentie had aangevraagd zouden we het jaar erna opnieuw promoveren naar 2de.”

Je bent dan op een zeker moment bij SK Londerzeel in het trainersvak gestapt. Hoe is dat in zijn werk gegaan?

“Ik ben op 33-jarige leeftijd moeten stoppen met voetballen. Mijn heup was volledig naar de vaantjes. Ondertussen heb ik zelfs al een heupprothese, waardoor ik toch opnieuw kan sporten.”

“Ik werd in Londerzeel in 3 jaar tijd T3 -> T2 -> T1 onder de hoede en met de steun van Frederic Van Den Steen. Ik was tegelijkertijd coördinator bij de jeugd, heb er mee aan de sportieve visie gewerkt en heb zowat elke leeftijdscategorie wel eens training gegeven.”

“Toen kwam het T1-schap en dan gaat er een wereld open waar iedereen je voor verwittigt, maar dat is iets dat je eigenlijk gewoon zelf moet ondervinden. Ik heb de invloed van buitenaf, het extra-sportieve, het meeste onderschat. Ik ga niet in detail treden, maar je moet een berenvel hebben om langdurig trainer van 1ste elftallen te kunnen zijn en laat ons zeggen dat ik een beer was op het veld als speler maar als trainer kwetsten het bedrog en de achterbaksheid van vele mensen en zelfs ‘vrienden’ me te veel.”

“Chapeau aan alle trainers! Het trainersvak wordt emotioneel zwaar onderschat. Ik wist al vrij snel voor mezelf dat ik niet meer in dit schietkraam wou staan en trachtte eerst binnen de club te zoeken naar een oplossing. Vanaf dan wist ik dat ik mijn passie het best kwijt kon achter de schermen of bij de jeugd waar ik wel enorm veel voldoening uit haal en de balans in evenwicht blijft.”

Ben je nog actief in het voetbal aan de slag?

“Ik vind het vooral heel belangrijk dat mijn kinderen nu alle kansen krijgen om zichzelf te ontwikkelen in de sport die ze graag doen. Hen opvolgen en kansen geven die ze verdienen is prioritair. Mijn ouders hebben dit ook voor mij gedaan.”

“Ik tracht mijn passie, uiteraard nog altijd het voetbal, zo te combineren dat ik mijn kinderen voldoende kan opvolgen en wanneer ik in het voetbal nog iets doe zal dit altijd met mensen en voor mensen zijn die ik 100% vertrouw en dan zal ik me ook voor 200% geven.”

“Sinds mijn heupprothese kan ik opnieuw sporten. Ik tracht nu wat triatlons mee te pikken en speel sinds afgelopen jaar opnieuw voetbal bij de veteranen van SK Londerzeel, plezier gegarandeerd!”

Hoe vul je tegenwoordig jouw dagen?

“Ik ben leerkracht LO-geschiedenis in het GTIL (Londerzeel), een fantastische gemeenteschool met toffe collega’s en toffe leerlingen. Zoals ik al zei tracht ik mijn passie, het voetbal, verder te combineren met de opvolging van mijn 3 kids die ondertussen al meer activiteiten doen dan ik ooit heb gedaan in mijn hele leven (lacht). Ik werk in het voetbal nu vooral achter de schermen en bij de jeugd, daar haal ik voorlopig nog de meeste voldoening uit en daar komen mijn kwaliteiten het best tot hun recht.”

Heb je na je vertrek nog wedstrijden van Racing bijgewoond?

“Omdat ikzelf nog speelde en – zoals je al kon lezen – achteraf nog veel ‘voetbalzaken’ bleef doen in combinatie met mijn gezin was dit haast onmogelijk. Ik heb wel eens een reünie-wedstrijd meegespeeld en als er nog eens een reünie wordt georganiseerd zal ik er zeker trachten bij te zijn.”

Heb je nog een boodschap voor onze supporters?

“De passie en overtuiging die jullie kunnen overbrengen op de spelers is van onschatbare waarde. Het gezegde van de twaalfde man is meer dan van toepassing op Racing!”

“Jullie hebben van mij een betere speler gemaakt. Ik was het type speler dat jullie nodig had en zo zullen er nog velen volgen. Jullie kunnen dus ook van hen betere spelers maken. Wees je daarvan bewust. Blijf doorgaan en doorgaan!”